Assalamualaikum dan Salam Sejahtera buat semua…
Hari ni baru berpeluang untuk update blog setelah beberapa hari ni sedih di atas ‘pemergian’ kucing peliharaan saya yg amat2 tersayang. Mula pelihara Boboi ketuika usianya dah 3 bulan x silap saya. Ambil dari rakan saya (Mira) sebab mmg berkenan sangat2 dengan die ni. Kalau nak tahu, nama mula2 kucing tersebut ialah Ola (Nama ni Mira yg kasi), bila dah jadi hak milik saya, tukar nama die as Boboyboi, last sekali jadi Boboi sbb senang nak panggil. Nama Boboyboi tu my hubby yg kasi, die laky g terover nak namakan kucing tu. J
Mula2 ambil Boboi nk pisahkan dari ibunya and adik beradik2nya, saya betul2 sebak. Menitis air mata ni masa nk bawak Boboi balik ke rumah saya. Yela, mana lah x sebak kan. Lagipun die kecik lagi time tu around 3 months kot. Masa Boboi dh mula menetap di rumah family saya, dia duk ralit (leka) dapat main2 dengan benang/tali n bola kertas yg kecil. Selepas Boboi penat main, die mula perasan die di tempat lain, die mule meaw2 panggil ibu and adik2 yg lain. Huhuhu. Time rasa bersalah sangat sbb mcm saje nk pisahkan dengan family die kan. Tapi bila dh lama2 tu Boboi dh mula ok.
Boboi pandai jaga diri die sendiri, wat hal sendiri. J Sejak kehadirannya dalam hidup saya, saya benar2 happy sebab suke sangat tengok aksi2 die yg mcm2 ragam time nk makan, main, tidur dan lain2 lah.. Saya bela kucing sebab saya rasa sunyi kerana belum dikurniakan zuriat lagi since dh setahun kahwin. Sebab tu saya rasa sangat2 happy melihat aksi2 die, dn melihat die semakin membesar. Suke sangat main2 dengan die. Kalau diajak tidur sekali dengan saya, die elok je tidur sama2. And kalau nak tahu, Boboi ni kuat makan & tidur. Lepas makan je mesti tidur. Macam perangai baby juga kan walau die hanyalah seekor binatang. J
Banyak nak cerita pasai Boboi tapi hati ni rasa sebak sangat kerana terbayang2kannya. Boboi ‘pergi’ meninggalkan saya pada 26 Januari 2012 bersamaan 02 Rabiulawwal 1433H. Boboi dapat hidup di dunia ni dalam 8 atau 9 bulan x silap saya. Boboi mati disebabkan sakit. Dah pernah bawak die ke clinic haiwan sebelum ni tapi time tu die alami sakit mcm kurap, gatal2, ade kutu, lpas tu bibir die pecah2 mcm ulser mulut tu sebab cuaca panas. lepas bawak g cucuk kt clinic haiwan, Boboi ok je sihat and aktif mcm biase. Sakit die xde la teruk sangat.
Selepas seminggu kene cucuk tu, dan dalam lepas die kene cucuk tu, die manja sangat dengan saya. Boboi sejak semakin besar, jarang tidur dengan saya, lately ni saya tergerajk hati nak ajak die tidur dengan saya, die pun ok je. Sweet sangat2 Boboi. 4 hari lepas rasanya die x sihat balik. Mmg x perasan die x sihat. Time cuti raya cina, bru nmpk die mcm sakit (mcm demam), arghhhh saya x mampu nak menulis lagi tentang Boboi. Terlalu sedih sangat2 ketika menaip entry ni. Mungkin dah ajal die. Tapi saya terkilan sebabb saya x dapat jumpe Boboi wat kali terakhir. Sume rahsiakan daripada saya bobi dah ‘pergi’.
Saya tahu Boboi dah xde lagi pun semasa lepas pulang dari kerja. Saya cari Boboi, panggil die. Saya dh x sedap hati, saya pergi pula ke rumah mak saya, cari mak, fatihah n kakcik, rupenye diorg menyorok sbb dh tau mesti saya cari mereka. Yg ade time tu ialah adik laki saya. Saya Tanya mana Boboi, adik laki saya cakap Boboi dah mati. Saya terus terduduk kt katil, menangis sepuas2nya. Bila dengar saya menangis teruk mcm tu, mak, fatihah n kak cik bru munculkan diri. Mak tenangkan saya.
Ya Allah…Saya x tau kenapa saya sedih sangat2 dengan kehilangan Boboi..Saya sedih sbb saya terlalu sayangkannya. Die lah pengubat sepi saya, penghibur saya. Mak siap bg saya minum air masak yg telah dibaca selawat nabi, and sapu air kt muka saya sbb saya x berhenti2 menangis. Saya benar2 terkejut dengan pemergian Boboi. saya berat hati nk g keje pagi khamis tu sbb saya nk bawak g clinic. Saya rasa mcm bersalah sangat2. Tapi saya muhasabah diri semula, dah ajal die. Setiap yg hidup pasti akan pergi jua kepadaNYA.
Salahke saya mengalirkan air mata untuknya??Saya masih tahu batas2nya, tidaklah sampai terlalu meratap pemergiannya. Susah nk digambarkan mcm mana perasaan ini..X kisahla Boboi ni haiwan tapi die juge punyai perasaan mcm manusia. Pandai merajuk, faham ape yg tuan die cakap..Saya x lena tidur malam tadi kerana teringatkannya..Saya x sanggup lihat org2 yg saya sayang pergi dahulu meninggalkan saya, klu boleh biarlah saya dulu yg pergi. Saya redha dengan pemergian Boboi..
“Boboi…..Mama sayang sangat2 kat Boboi..Maafkan segala salah dan silap mama sepanjang Boboi hidup dengan mama ya..Semoga Boboi aman dan tenang di dunia sana..Doakan yang baik2 untuk mama ye..Mama akan kenang Boboi sampai akhir hayat mama…Maafkan mama sebab x sempat nk lihat wajah Boboi dan mama x sempat nk bawak Boboi ke klinik.. Maafkan mamaaaaa… :’-( love you so much!! Mama tahu mungkin ade himah di sebalik kejadian ini..Mama relakan Boboi ‘pergi’…”
